'Maar hoe doe je dat zonder de regelmatige, spannende maar ook vaak geruststellende, bezoekjes aan de oncoloog die je vertelt dat alles er goed uit ziet? Zes weken later hingen we al in tranen aan de telefoon. Fiene was al een poosje niet lekker, had buikpijn en at weinig. Het voelde niet goed. In het Maxima werd ontzettend begripvol gereageerd. We konden snel terecht en er werd een echo van haar buik gemaakt. Er was niks aan de hand. Fiene was gewoon ziek, zoals kinderen gewoon ziek kunnen zijn. Alleen misten wij dat vertrouwen nog.
Anderhalf jaar later
Inmiddels zijn we weer anderhalf jaar verder. Fiene wordt bijna zeven en zit in groep 2. Ze is enorm gegroeid in de afgelopen tijd, letterlijk en figuurlijk. Fiene is nooit een atletisch wonder geweest en de tijd in het ziekenhuis heeft daar geen verandering in gebracht. Maar ze ging op gym, kreeg vertrouwen in haar eigen lijfje en we zagen haar lichamelijk sterker worden. Wandelen, fietsen en spelen in de speeltuin. Steeds een stukje verder, sneller en makkelijker. Andere kinderen houdt ze nu goed bij. Ze eet goed, heeft haar oude figuur weer terug en haar prachtige haar groeide weer aan. Ook sociaal hebben we haar zien opbloeien. Waar ze eerst erg verlegen kon zijn en in zichzelf kon keren, staat er nu een sterke, vrolijke meid die goed contact kan leggen met zowel kinderen als volwassenen. Ze heeft een leuke club vriendinnen om zich heen, ze weet wat ze wil en komt voor zichzelf op als dat nodig is.
Op controle
Elke drie maanden komen we terug in het Máxima voor controles. Een echo, bloedafname, plasje inleveren en soms een MIBG scan of MRI. Dat is altijd spannend. Het is een aantal keer voorgekomen dat de controles toch niet helemaal goed waren. Er waren afwijkende bloedwaarden. En een half jaar geleden werd er een plekje op haar lever ontdekt. Het bleek een FNH. Een goedaardige levertumor die vaker voorkomt bij kinderen die chemo hebben gekregen. Het kan geen kwaad en ze heeft er geen last van. Ons idee hierbij: als je regelmatig zoekt, is de kans ook groot dat je een keer iets vindt. En als er dan iets afwijkends wordt gevonden is dat voor ons geen directe reden tot zorg.
In de afgelopen anderhalf jaar hebben wij geleerd weer vertrouwen te hebben in Fiene haar gezondheid en haar lichaam. En dat stemmetje in ons achterhoofd dat roept ‘het zal toch niet...’, leggen we steeds makkelijker het zwijgen op.'
Anderhalf jaar later
Inmiddels zijn we weer anderhalf jaar verder. Fiene wordt bijna zeven en zit in groep 2. Ze is enorm gegroeid in de afgelopen tijd, letterlijk en figuurlijk. Fiene is nooit een atletisch wonder geweest en de tijd in het ziekenhuis heeft daar geen verandering in gebracht. Maar ze ging op gym, kreeg vertrouwen in haar eigen lijfje en we zagen haar lichamelijk sterker worden. Wandelen, fietsen en spelen in de speeltuin. Steeds een stukje verder, sneller en makkelijker. Andere kinderen houdt ze nu goed bij. Ze eet goed, heeft haar oude figuur weer terug en haar prachtige haar groeide weer aan. Ook sociaal hebben we haar zien opbloeien. Waar ze eerst erg verlegen kon zijn en in zichzelf kon keren, staat er nu een sterke, vrolijke meid die goed contact kan leggen met zowel kinderen als volwassenen. Ze heeft een leuke club vriendinnen om zich heen, ze weet wat ze wil en komt voor zichzelf op als dat nodig is.
Op controle
Elke drie maanden komen we terug in het Máxima voor controles. Een echo, bloedafname, plasje inleveren en soms een MIBG scan of MRI. Dat is altijd spannend. Het is een aantal keer voorgekomen dat de controles toch niet helemaal goed waren. Er waren afwijkende bloedwaarden. En een half jaar geleden werd er een plekje op haar lever ontdekt. Het bleek een FNH. Een goedaardige levertumor die vaker voorkomt bij kinderen die chemo hebben gekregen. Het kan geen kwaad en ze heeft er geen last van. Ons idee hierbij: als je regelmatig zoekt, is de kans ook groot dat je een keer iets vindt. En als er dan iets afwijkends wordt gevonden is dat voor ons geen directe reden tot zorg.
In de afgelopen anderhalf jaar hebben wij geleerd weer vertrouwen te hebben in Fiene haar gezondheid en haar lichaam. En dat stemmetje in ons achterhoofd dat roept ‘het zal toch niet...’, leggen we steeds makkelijker het zwijgen op.'